De energie van de nieuwe aarde
Als we aan de aarde denken, zien we misschien een prachtige blauwe planeet zwevendoor de ruimte: een materiebol die rond de ster draait die we de zon noemen. Een prachtig beeld, maar ook een blik op de aarde vanuit materialistisch oogpunt.
In werkelijkheid is de aarde veel complexer dan dat. Het is een multidimensionaal systeem dat zijn bewoners een breed scala aan ervaringen mogelijk maakt: in dit systeem bestaan parallelle realiteiten, dynamische interacties tussen verleden, heden en toekomst. En bovenal kunnen we onszelf ontdekken, onze innerlijke oneindigheid.
Wij als mensen hebben niet slechts één verleden, één tijdlijn waaraan we gebonden zijn. Het is beter om ons te vergelijken met een boom die veel wortels heeft: in het heden, waar we zijn, komen veel tijdlijnen samen. Het multidimensionale systeem dat de Aarde is, maakt deze rijkdom aan diversiteit mogelijk.
Hier kunnen we eenheid, vrede, schoonheid en liefde ervaren. Ook haat, geweld, woede en lelijkheid. Het Aardesysteem geeft ruimte om de dualiteit ten volle te ervaren; en toch worden we voortdurend herinnerd aan de eenheid die ons allemaal verenigt. Na een donkere nacht vol angst kunnen we toch genieten van een prachtige zonsopgang. Elke bloem hier herinnert ons aan de hogere realiteiten.
Mensen hier zijn in staat om prachtige muziek te maken, maar ook om zinloze oorlogen te beginnen. De bijzondere energie van de Aarde geeft ons de ruimte om beide mogelijkheden te realiseren. Het is deze bijzondere eigenschap van de aarde die de ervaring van het mens-zijn volledig mogelijk maakt.
Dat de aarde nu aan een nieuwe cyclus begint, doet ons afvragen: “Wat betekent dit voor ons, haar bewoners?”
Een nieuwe cyclus: een hogere energie
Wanneer een mens of ander wezen aan een nieuwe cyclus begint – en dus een oude cyclus heeft voltooid – ontstaat er een hogere trilling. Een hogere vibratie betekent dat het bewustzijn de bron nadert en een sterkere ervaring heeft van schoonheid, waarheid en de eenheid van het leven.
De aarde bevindt zich in zo’n nieuwe cyclus. Hierdoor verschuift de ervaringsruimte die de aarde de mensheid biedt naar boven. Aan de top worden kosmische eenheidservaringen en verbinding met hogere rijken mogelijker dan ooit tevoren. Aan de onderkant worden extreme dualistische ervaringen steeds minder mogelijk. Gebeurtenissen zoals het starten van een wrede en zinloze oorlog zijn dan niet langer mogelijk.
Voor de ervaring van de gemiddelde mens betekent dit dat we een keerpunt bereiken.
Op dit moment ervaren we in deze wereld meestal verdeeldheid. Alleen als we mediteren of in de natuur zijn, ervaren we een gevoel van eenheid. De ervaring van verdeeldheid is primair, de ervaring van eenheid secundair. Dit gaat zich omdraaien: het bewustzijn van eenheid zal primair worden.
Dit heeft een aantal gevolgen, waarvan ik er graag enkele wil noemen.
Wetenschap
De hedendaagse wetenschap denkt vanuit het paradigma van verdeeldheid. Alles bestaat uit deeltjes die weer uit nog kleinere deeltjes bestaan. De zoektocht naar nog kleinere deeltjes lijkt eindeloos. Zo bekeken is een mens een verzameling deeltjes; als die deeltjes uit elkaar vallen, bestaat een persoon niet meer. Volgens de wetenschap regeert de dood: uiteindelijk valt alles uiteen.
In de toekomst zullen niet de onderdelen, maar de eenheid de vanzelfsprekende basis vormen. De mechanische kijk op het universum en de mens maakt dan plaats voor een holistische visie; het idee van eenheid wordt dan het nieuwe paradigma. Vanuit dit idee van eenheid zal de wetenschap gaan accepteren dat er achter alles bewustzijn zit: de begrippen bewustzijn en eenheid zullen dan samenvallen. En de eeuwige dood maakt plaats voor het eeuwige leven.
Psychologie
Het idee van eenheid zal in de psychologie leiden tot de erkenning van het bestaan van de ziel. Dit zal gezien worden als een bron van genezing en waarheid. Genezing van psychische problemen zal dan samenvallen met bewustzijn van de ziel.
Politiek
Omdat de eenheid van alles als vanzelfsprekend wordt beschouwd, heeft dit ook consequenties voor het politieke systeem. Landen en grenzen zullen geleidelijk verdwijnen, en daarmee ook oorlogen. Uiteindelijk zal er een wereldregering zijn.
Economie
Het gevoel van verdeeldheid dat het menselijk denken doordringt, heeft een economie gecreëerd die gebaseerd is op concurrentie en uitbuiting van medemensen en van de aarde zelf. Als we van een afstand naar het huidige economische systeem kijken en het zien als onderdeel van het ecosysteem van de aarde, zien we dat het zich tegenover dat ecosysteem als een kankergezwel gedraagt. Het is gericht op onredelijke groei en consumptie van alle beschikbare hulpbronnen: nemen zonder er iets voor terug te geven.
Dit economische systeem zal in de toekomst niet langer kunnen bestaan; de hogere vibratie van de nieuwe Aarde biedt hiervoor geen mogelijkheden meer.
De economie van de toekomst is een harmonieuze interactie tussen mens en aarde. De mens ontvangt van de aarde en geeft aan de aarde. Er is wederzijds respect en samenwerking.
Deze economie is gebaseerd op dankbaarheid en verbondenheid. De mens is de aarde dankbaar dat hij hier kan blijven en prachtige dingen kan beleven, en de aarde is de mens dankbaar, omdat het unieke karakter van de mens haar verrijkt.
De mens begrijpt niet alleen, maar ervaart ook dat de aarde een bewust levend wezen is. Dit geeft een gevoel van verbondenheid dat zich uiteindelijk zal ontwikkelen tot een diepe liefdesband. En in de nog verre toekomst zal de mensheid uiteindelijk de aarde zeer dankbaar verlaten.
Maatschappij
Onze huidige samenleving is in wezen nog steeds een hiërarchisch georganiseerde machine. Opvoeding betekent in essentie nog steeds dat mensen voorbereid worden om een radertje in die machine te worden. Hoe belangrijker dat tandwiel is, hoe succesvoller die persoon wordt geacht te zijn in onze samenleving. Dit gaat uiteraard veranderen. De samenleving van de toekomst is niet hiërarchisch geordend, maar gericht op de bloei van de menselijke ziel hier op aarde. Het resultaat is geluk. Geluk voor de mens zelf, die het licht van zijn ziel kan laten schijnen, en geluk voor zijn medemens, die kan genieten van de prachtige unieke uitstraling van een geïncarneerde engel; en tegelijkertijd geluk voor de aarde zelf, die een mens – en de mensheid – ziet bloeien als een prachtige hemelse bloem.
De Kosmos
Het geloof in verdeeldheid en dualiteit resulteert niet alleen in de eenzaamheid van de moderne mens, maar zorgt er ook voor dat de mensheid als geheel geïsoleerd raakt in de kosmos. Dit gaat veranderen. We staan op de drempel van een nieuw en ongelooflijk rijk tijdperk. Een tijdperk waarin we in contact zullen komen met vele andere beschavingen in de kosmos. De toename van de trilling van de Aarde betekent dat er bovenaan de ervaringsruimte allerlei deuren opengaan naar andere werelden: ervaringsruimtes van andere bewoners van deze kosmos. Dit zal ons diep doen beseffen hoe oneindig rijk en uitgestrekt het universum is. Het is niet alleen oneindig in omvang, maar ook in rijkdom, verscheidenheid en schoonheid.
Bovenstaande vraagstukken zijn uiteraard mondiale ontwikkelingen. Wat betekenen ze voor de individuele persoon?
Psychologische gevolgen voor de individuele persoon
Het is natuurlijk mooi dat je als mens meegroeit met de veranderingen die de aarde doormaakt. Maar dat is geen zekerheid. Voor mensen die vastzitten in de dualiteit is dat zelfs onmogelijk omdat ze het geloof in de dualiteit niet los kunnen laten. Als ze die dualiteit niet langer op aarde kunnen ervaren, zullen ze waar mogelijk andere ervaringsgebieden in het universum opzoeken en de aarde verlaten.
Natuurlijk zijn er ook mensen die moeiteloos meegaan in het groeiproces van de aarde. Dit zijn mensen die hun persoonlijke cyclus hebben voltooid en klaar zijn om het eenheidsbewustzijn te omarmen. Ze zijn nu bezig met het liefdevol integreren van al hun vorige levens, en begrijpen dat daderlevens daar ook bij horen. Daarom zeggen ze 'ja' tegen hun eigen schaduw en projecteren ze deze niet langer op anderen. Zo eindigt de dualiteit voor hen: er zijn geen vijanden meer, geen samenzweringen. Vanuit dit bewustzijn ontstaat een diep gevoel van verbondenheid met iedereen.
Veel mensen bevinden zich tussen de twee groepen in. Wat zullen zij nu ervaren van de verandering van de aarde? Ik heb het niet over concrete gebeurtenissen, maar over het psychologische proces dat zal plaatsvinden.
Dualiteit ontstaat als we denken vanuit angst. Vaak is dat angst voor onze medemens. We zijn bijvoorbeeld bang dat anderen, misschien mensen die er anders uitzien of een andere taal spreken, ons willen domineren. Om dat te voorkomen hebben we een leger nodig. En als we een leger hebben, moeten de anderen waar we bang voor zijn er ook een hebben. Het liefst een nog groter leger: het begin van een wapenwedloop. Vroeg of laat komt er een oorlog, vaak 'preventief': het is immers beter dat wij eerst toeslaan voordat iemand anders dat doet, want die is niet te vertrouwen.
Zolang we onze eigen angsten en onze eigen schaduw niet onder ogen zien, zal er niets veranderen; dan zitten we vast in dit dualiteitsbewustzijn. Angst verdeelt de wereld altijd in tweeën: wij versus zij, of waar we bang voor zijn. Liefde overstijgt dit en maakt alles weer één: verbindt zich met de ander en verbindt zich met de werkelijkheid.
Op dit moment, terwijl de Aarde zich in een verschuiving bevindt, heeft dit gevolgen voor mensen die nog steeds erg in de dualiteit verkeren. De ruimte om dualiteit te ervaren neemt af en zal uiteindelijk verdwijnen. Nu deze ruimte steeds kleiner wordt, zitten mensen die sterk in dualiteit geloven steeds meer gevangen in een zeepbel. Waren hun ingebeelde vijanden voorheen ver weg en vaak enigszins abstract, nu komen ze dichterbij. Nu zijn het familieleden, vrienden en buren: ze worden gezien als misleid en zijn daarom niet meer te vertrouwen.
Uiteraard wordt dan steun gezocht bij gelijkgestemden. Ze vinden echter geen liefde en vriendschap bij hen, alleen maar meer dualiteit, wat de angst en paranoia alleen maar versterkt. De bel raakt nog verder los van het licht.
Het is belangrijk dat buitenstaanders beseffen dat iemand die in zo’n bubbel leeft, hoe onmogelijk en vijandig hij of zij zich ook gedraagt, in wezen lijdt en ongelukkig is.
De essentie van de zeepbelpsychologie is dit: naarmate de zeepbel kleiner wordt, neemt het dualiteitsdenken toe en wordt het ronduit paranoïde. Ook het lijden neemt toe. Mensen die in zo’n bubbel leven, maken die bubbel heel groot en belangrijk, want hoe kleiner die bubbel eruit ziet, hoe belangrijker ze zichzelf vinden.
Dit lijden wordt uiteindelijk zo groot dat de zeepbel wordt verlaten. Dit kan gebeuren wanneer mensen binnen de bubbel ervaren dat mensen buiten de bubbel niet langer slecht of fout lijken te zijn. De mensheid, de liefde, wint het dan van paranoia. Een andere mogelijkheid: het leven wordt op de een of andere manier verlaten. In beide gevallen verdwijnt de bel uit het aardsysteem en keert nooit meer terug.
De Aarde verkleint dus de ervaringsgebieden waarin dualiteit op dit moment ervaren kan worden. Het worden steeds meer kleine, donkere belletjes die uiteindelijk barsten als zeepbellen. Het bewustzijn in de bel kiest dan voor liefde, of het verlaat het aardse systeem.
Uiteindelijk, wanneer al die bubbels verdwenen zijn en de mensheid als geheel het eenheidsbewustzijn omarmt, is de nieuwe Aarde werkelijkheid geworden.
En hoe zit het met het kwaad?
De basis van het geloof in dualiteit is het bestaan van het kwaad. Dat is uiteindelijk wat dualiteit is: goed versus kwaad.
Als je zegt dat alles één is, ben je geneigd het bestaan van het kwaad te ontkennen. Eén is tenslotte goed. En het feit dat er kwaad bestaat, is natuurlijk moeilijk te verteren.
Als echter alles één is, betekent dit niet een ontkenning van het kwaad, maar een ontkenning van het kwaad buiten ons. Alles is één betekent eigenlijk: alles zit in ons.
Als alles één is, zit alles in mij, en daarom zit het kwaad ook in mij. Zeggen dat alles één is, is dus geen ontkenning van het kwaad, maar een uitnodiging om het kwaad in onszelf – onze schaduw – onder ogen te zien en er de verantwoordelijkheid voor te nemen: om het niet langer buiten onszelf te plaatsen.
Kijk naar de boosdoener in jezelf en heb hem lief. We vinden innerlijke rust door de daders en slachtoffers in onszelf elkaar te laten ontmoeten in de liefdevolle ruimte die we zijn.
En dit is de ruimte die de nieuwe Aarde ons biedt.
Dit is het verschil tussen een mens en een engel. De man van de nieuwe aarde is een engel die kwaad heeft ervaren en is geweest. Hij heeft daarom een diep begrip en een diepe liefde voor allen die nog steeds worstelen en lijden in de dualiteit.
Wees niet bang om die geïncarneerde engel te worden: kijk naar je schaduw en zeg er 'ja' tegen.
De nieuwe aarde wacht.
Bron: Gerrit Gielen
